به نام آزادی دوستی و وفاداری
توصیه ای به بازماندگان
اکنون که در آستانه شصت سالگی می باشم و پیام آور مرگ هر آن در جستجوی زمان سپری شدن سرنوشت برای رهایی روح از جسم دنیایی من است و این سرنوشت برای همه جانداران از ازل تا ابد پیوسته پایدار بوده و هیچگاه دچار دگرگونی نگردیده و پا بر جا مانده من هم باید برای این سفر آماده شوم و بگذارم و بگذرم از آنچه بدان دل بستم . برادرم این سفر را به گذر از گذرگاهی و رسیدن به چشمه ای از آب یکسان دانست و اندکی آب از آن نوشید و با شهامت و رشادت در اوج جوانی و با داشتن پسری یک ساله و دوست داشتنی خود سفرش و راهش را برگزید و رفت تا سالها خانواده اش را در دوری بگذارد و بسوزند تا پدر و مادر هم چندی بعد درپی او راهی شوند و به زبان ساده و شفاف همه اعضای خانواده را در سوک بسوزاند. اینک نوبت من است تا بنگرم و بدانم که چگونه این راه را بپیمایم . آیا چیزی اندوخته ام و آموخته ام و به دیگران هم پیامی رسانده ام یا همه چیز را هدر داده ام و بودن و نبودنم نقشی نداشته و تکرار انسان بی خاصیت بوده و اندوخته ای هم نه برای خود و نه برای دیگران درکار نبوده است؟ در سوم مهرماه یکهزار و سیصد و نود و سه به اورژانس بیمارستان شفا کرمان اعزام و نزدیک بود که از این جهان نابود شدنی کوچ کنم و به دیار روحانی که خیلی بدان باور دارند بروم اما عمل اضطراری قلب و حدود یک هفته بستری و از دست دادن مشاعر برای حدود یک ماه و یا نقص در ادراک به مرور بهتر شدم و هفته آینده بایستی توسط دکتر دیلمی در همان بیمارستان شفا مورد عمل قلب باز قرار گیرم و بعدش معلوم نیست شاید موفق و شاید هم نا موفق. عمر گذراست و ما میتوانیم آنرا به پایان برسانم و انتخاب خود را داشته باشیم اما طب امروز مرده ها را زنده می کند و دنیا هر روز در حال تغییر و بهتر شدن است اما در همان حال انسانهای زیادی به باور های موجود مشکوک گردیده و فرضیه های خاص خود را دارند بعضی ادیان و مذاهب را زیر سوال میبرند و دم از بی خدایی و وجدان گرایی می زنند ولی باور من این است که مذهب و باور و عقیده های خاص پناهگاهی ویژه برای آرامش می باشند و باورشان به جهان متا فیزیک مسکنی برای درمان دردهایشان می باشد و بسیار ارزشمند و قابل احترام و امری کاملا شخصی می باشد من بر این باورم که در این جهان نظمی است و نظم دهنده ای که مردم با باورها و ادیان متفاوت نمود آنرا در ظواهر متفاوتی می یابند و حتی آنان را که در عرف موجود مشرک . کافر دانسته می شوند خود نمادی را به اصطلاح می پرستند و ستایش می کنند و شاید این نماد را در خودشان می یابند با عطف توجه به تبعیض و نابرابری موجود در جهان و به ویژه در وطن در بندمان ایران که در سال یکهزار و سیصد و پنجاه و هفت همه مردم را برای رسیدن به بهشت روی زمین سوسیال دموکراسی کشورهای اروپایی آزاد خصوصا کشور نمونه دوران سویدن و سایر کشورهای اسکاندیناوی و فرار از دیکتاتوری فردی و فرد پرستی به دنبال تغییری بنیادی کشاند و عملا با شورش و ساقط کردن نظام پادشاهی خود را به چاهی بزرگتر گرفتار و میهن کهن چندین هزار ساله را به خوره ای نا چسب و نظام ظالم تر ملا و شبه ملا و حکم فرمایی عمله نا چسب دین و ساخته دست خود انسان سپرد و به جای بهبودی به تیره روزی امروز رساند که همان شعار هرکه زر و زور و تزویرش بیشتر مسلط تر و در جامعه مورد احترام بیشتر را بر مردم عادی مستولی کرد و با سو ءاستفاده از باور مذهبی ساده باوران و یا اینکه ساده لوحان صحنه های خاصی را خلق کرده و می کنند که حتی متفکرین را به تعجب وا می دارد و دهان خیلی ها باز می ماند و این در حالی است که فقرا فقیر تر و درمانده تر و عده ای از ثروتمندان ثروتمند تر و عده ای دیگر ورشکسته گردیده و عد ه ایی ناشناخته و فرصت طلب پولها به جیب زده و طبقه ای نا آشنا به آداب ثروت را با تاراج حتی ذخیره های استراتژیک کشور و تقسیم آن بین خود و اعوان و انصارشان به نان و نوایی غیر قابل باور رسید ه اند و علاوه بر تاراج اموال مادی مردم و مملکت اخلاق و فرهنگ کهن و عاطفه انسانی و ایرانی را به نابودی کشانده و در جامعه اعمالی سر می زند که در تاریخ ایران و حتی بشر کم سابقه است و مومنان واقعی و مذهبی را از مسجد و محراب و دین و مذهب فراری ساخته و گروهی متظاهر را به جای مومنان واقعی به جامعه قالب کرده است که گنبد های طلایی می سازند که سر بر آسمان بر افراشته و گویی میخواهند به عرش اعلا برسند وبا خدای دست پرورده شان همسایه گردند و مسابقه ساختن بهترین مسجد و تکیه را بین آخوندها رایج نموده در حالی که اکثر این مساجد و تکایا از مردم خالی و دربشان قفل می باشد و بوق و کرنایشان بهواست و عمله ظالم خودرا در کوی و منبر به را ه می اندازند و عده ای ساده باور که شاید کمتر از ده درصد جمعیت می باشند را با خود همراه می نمایند شعارهای دهان پر کن می دهند و مخالفین خود حتی از نوع خودشان را دشمن و عامل بقول خود استکبار جهانی و شیطان می نامند و خود را حق مطلق می خوانند به کمتر از این تن در نمی دهند و سروری جهان اسلام را سر میدهند درحالی که حتی در اداره خانه و عائله خود بگذریم از کشورداری عاجزند و جز هدر دادن ثروت مملکت هنری ندارند و داعیه هدایت مسلمین جهان را به عرش می رسانند و در این راه آنقدر شبکه رادیویی داخلی و خارجی ساخته اند که بقول بعضی تعداد بینندگان و شنوندگانشان کمتر از تعداد کارمندان آنها می باشد و امروزه زیر بار هزینه نگهداری سر سام آور آنها و پرداخت حقوق کارکنانشان زاییده اند و هر روز کوس رسوایی اسلام ناب شیعیشان بهواست گرچه میلیاردها برای به اصطلاح شیعه سازی و تجهیز گروههایی در سایر کشورها برای تبلیغ حاکمیت ننگین خود و اخلال در همزیستی مسالمت آمیز با سایر جهانیان و خرید زباله های تسلیحاتی روس و چین و کره شمالی که می شد برای بهبود هم میهنان ایرانی خود و اعتلای درست نام ایران در جهان صرف کنند را نابود کرده اند. گاهی به سرم می زند که سر به بیابان بگذارم و در کوهستانی دور به این زندگی ننگین خود به رسم نیاکان و اجداد خود که در اسطوره ها موجود است پایان دهم چون امروز خیلی از دست اندر کاران این حکومت با فروش قبر و گور پولها به جیب میزنند ومن دوست ندارم که پول نداشته و شاید قرضی بازماندگانم بعد از من و زیر دین ماندن آنها را برای این امر خلق نمایم و اگر حکومت جابر اجازه می داد از فرزندانم می خواستم که با راحت ترین روش جنازه مرا به بیابانی در اطراف شهر برده و به آتش بکشند تا یکی دیگر از رسوم نیاکان و پیشینیان را با شادی به اجرا در آورند و خاکسترم در طبیعت گسترده شود در صورتیکه با اجرای مورد قبلی خوراک دد و وحش می شدم و آنگاه با استحاله در مدتی درازتر به طبیعت باز می گشتم و روح و روان جایگاه خودش را دارد و از این حالت جسمانی جداست و امری است ماورایی که علم آن را نه تایید و نه کاملا تکذیب می نماید. پول و ثروتی نیندوخته ام که بازماندگانم بر سرش به جنگ و جار و جنجال برخیزند همیشه درآمدم به قدر مناسب معاش روزمره بوده و مدتها وهم اکنون نیز الله کریم رایج بعضی هم وطنان را تامین کننده نیاز خود و بازماندگانم می دانم. هر آن که سفر و گذر اتفاق افتد کاملا خشنود می باشم و آماده هستم و اعتراضی ندارم و فقط در این چند راهی سرگردانم که کدام را بر گزینم و یا کدام برایم رقم خورد مرگ راحت ترین سرنوشت برای هر انسان است. بازماندگانم هم عاقل و بالغ و خود سازنده آینده شان خواهند بود و من هم تا توانستم برایشان تلاش کردم و کمترین دریغی را روا نداشته ام و چه در قبری محقر یا مجلل به خاک سپرده شوم و یا در بیابان سوزانده و یا در کوهستانی خوراک کر کسان و حیوانات وحشی شوم و یا بپوسم و خاکم در طبیعت پخش شود هریک نعمتی بزرگ برایم می باشد و مرگ با ذلت و خواری را چندان دوست ندارم اما هر آنچه دوست خواهد همان خوش باشد و فقط بازماندگانم را به تلاش بیشتر و بیشر همانگونه که خود کردم و در جایی متوقف شدم نه بلکه بیشتر و بیشتر از خود تا انتها نصیحت می کنم و هدفشان را سطحی بالاتر از پیش قرار دهند و همانند من که در مقطعی بریدم و آه هم به علت خوره ذکر شده که شاید مرا بسیار دل شکسته کرد و از رسیدن به هدف یا هدفهای برتر خودم باز ماندم باز نمانند و تا انتها پیش روند و آزاده و سربلند و دوستدار مردم و همه موجودات حتی دشمنانشان و همه مردم و وفادار به خود و مردم و جامعه و جهان باشند و آزادی و وفا و دوست داشتن را سرلوحه کار خود قرار دهند آن هم اگر این نصیحت پایانی را در این دوران و آینده که امروز ما حتی با دیروزمان متفاوت است و تفکر خاص خودش را می طلبد اگر مفید یافتند به کار بندد و گرنه خود مختار و تصمیم گیرنده اند و هر دوران نظم خاص خودرا می طلبد و امید من این است که همیشه خودرا با تلاش و کوشش و مطالعه گسترده توانمندسازی آماده سازند.
غلام عباس شاه حیدری پور فرزند آقاخان
شانزدهم آذر ماه یکهزار و سیصد و نود و سه